ابری: گفته‌اند میر محمد طاهر که مرد دارای چشش (ذوق) و هنر بوده در زمان شاه تهماسب از ایران به هندوستان رفته و کاغذ ابری را آنجا نوآورد و بی درنگ به ایران فرستاد.

    ابریشمی: که از ابریشم ساخته می‌شد بسیار نازک و تُنُک و نرم خو بوده و بارها پس از آهار دادن و مهره کشی آغاز به نوشتن در روی آن چُنین کاغذ می‌نمودند.

    پوست دل آهو: اینجور را از پوست آهو درست نموده و بیشتر برای ترا نوشتنِ(استنساخ) قرآن یا حرزهای مجدول زرین(مطلا)و رنگها بهره وری می‌شد.

    بغدادی: این کاغذ که کلفت تر بود از گونه‌های دیگر کاغذها شکننده وناپایدار نبوده و پخش کنندهٔ زگالاب (مرکب) نیز نبوده‌است. اینجور کاغذ را هم رجِ کاغذهای دمشقی و آملی و سمرقندی دانسته‌اند.

    حنایی: با بهره وری ازحناوزعفران چند تکه رنگ مداد(زگالاب) درست می‌شده‌است.

    خراسانی: گینه ی(جنس) این کاغذ کتان بوده و نوآور آن مردمان خراسان بوده‌اند و بنا به گفته‌ای در زمان بنی امیه ساخت اسن کاغذ از رواج نسبی برخوردار بوده‌است.

    عادلشاهی: کاغذی است بی دانه، پایدار و هموار که بیشتر در زاوریِ(خدمت) نویسندگی جای می‌گرفته‌است.

    دولت آبادی: کاغذی بوده که در درجه دویم مِهندی(اهمیت) پس از کاغذ عادلشاهیجای داشته‌است.

    سمرقندی: کاغذی است هموار و پایدار و سپید و پخش کنندهٔ زگالاب (مرکب) نیز نیست.

رنگهای کاغذ: پسته‌ای-نخودی-شکری-حنایی