ساختار بصری هر شهر اگرچه ظاهرا سطحی ترین لایه تشکیل دهنده و عام ترین حیطه دربرگیرنده ساختار فضایی- فعالیتی آن شهر است، ولی از سوی دیگر قابل رویت ترین وجه تبلور کالبدی روابط اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی حاکم در درون اجتماع ساکن آن شهر می باشد؛ که تعاملات یا تعارضات را تجلی می بخشد و بیشترین ارتباط و سطح تعامل را با مردم شهر برقرار می کند که نقش به سزایی در شکل گیری بافت در ذهن مردم دارد.
مهمترین عوامل تأثیر گذار در طراحی نما  ساختمان ها به این ترتیب مورد بررسی قرار می گیرد:
•    توصیه های عمومی
•    مصالح، فرم و رنگ
•    بام بنا
•    پیش آمدگی و بازشوهای نما
•    ملحقات (تأسیسات و تابلو)
در ارتباط با هر یک از موارد فوق، سه بخش مجزا ارائه گردیده است که لازم است مورد توجه مالکین، طراحان، تصویب کنندگان طرح ها و ناظران قرار گیرد:
•    احکام سلبی یا الزامات: به معنی آنچه نباید انجام شود.
•    احکام ایجابی یا اقدامات: به معنی آن چه باید انجام شود.
•    توصیه ها: به معنی آنچه بهتر است انجام شود ولی رعایت آن الزامی نیست.
توصیه های عمومی:
•    رعایت هماهنگی و تناسب نما با منظر عمومی محله و مظاهر فرهنگی (در صورت وجود نکات ارزشمند در بافت محلی)
•    استفاده از نور، رنگ و سایه روشن در سطح نما، به نحوی که بر جذابیت بصری تأکید گردد.
•    مشخصات کفسازی معبر و محدوده جلوی ساختمان، با مشخصات نمای قسمت پایینی ساختمان و همچنین کف سازی معابر جلوی پلاک های همجوار، هماهنگ باشد (هماهنگی با شهرداری منطقه الزامی است).
•    طراح به تناسبات انسانی در طراحی نما ، به ویژه در طبقات همکف تا سوم توجه داشته باشد.
•    توجه طراحان به موضوع کیفیت نما در شب و پیش بینی نورپردازی، خصوصاً در مورد همجواری ملک با گذرهای اصلی در هر منطقه (در صورت طراحی نور شب، ارائه نقشه ها و جزئیات الزامی است).