این مبحث به نوبه ی خود بسیار گسترده می باشد. چرا که می توان این موضوع را از جوانب گوناگون مورد بررسی قرار داد ٬ از جمله: تغییر ساختمان قدیمی به منظور پذیرش کاربری نوین ٬ طراحی در مجاورت ساختمانی تاریخی و با ارزش ٬ الحاق بخشی به بنای قدیمی به منظور توسعه ی آن. آنچه به اختصار ادامه می آید ٬ چکیده ای از دیگاه های موجود در این زمینه است:
تغییر کاربری ابنیه ی تاریخی
در این مورد ٬ برخی معتقد به ایده ی حفظ پوسته و نمای خارجی می باشند. حفاظت گرایان به حفظ کل بنای تاریخی معتقدند و تغییراتی را به عنوان یک واقعیت ٬ به منظور فعال کردن مجدد آن ها می پذیرند. روش های اتخاذ شده در این مورد عبارت اند از :
۱-حفظ کل ساختار بنای موجود: در این روش تجدید رنگ آمیزی؛ نوسازی سرویس و اقداماتی از این دست انجام می گیرد.
۲-حفظ کل پوشش بیرونی و بازسازی داخل بنا همراه با تغییرات جزئی.
۳-حفظ کل پوشش بیرونی ٬ همراه با تغییرات عمده در داخل بنا.
۴-حفظ کلیه ی دیوارهای جانبی بنا و تخریب کامل سقف و ساختار داخلی ٬ و به دنبال آن ساخت یک بنای جدید در پشت نمای تاریخی.
۵-حفظ تنها ۲ یا ۳ ضلع از بنای موجود و تخریب باقی مانده ی بنا و ساخت یک ساختمان کاملًا جدید در پشت دیوارهای نمای باقی مانده.
۶-حفظ تنها یک ضلع؛ یعنی دیوار نمای ساختمان موجود و تخریب کامل بقیه ی بنا و ساختن یک بنای جدید.
طراحی در بافت های تاریخی
در این زمینه نیز نقطه نظرات گوناگونی مطرح می باشد که می توان به شرح زیر خلاصه نمود
تلفیق
ساختارهای جدید احداث شده در یک محله ی قدیمی باید به صورت یک قطعه ی تلفیقی استقرار یابند. شیوه ی تلفیق در اصل الگو برداری از روی ساختمان های قدیمی ست و همواره به اعتبارات و منابع مالی چشمگیر و زمان زیاد احتیاج دارد.
تضاد و تباین
در این روش طراحی نما  به عمد بنای جدید را متمایز می سازد و معمولًا این روش در ساختمان های بزرگ و مجلل شهری مورد استفاده قرار می گیرد. فرق آن با درجه ی صفر به عمد انجام دادن این کار است.
تقابل
در طراحی نما  این روش ساختمان های چون به لحاظ سبک نمی توانستند ارتباط مناسبی با ساختمان های قدیمی تر پیدا کنند ٬ به ناچار در تقابل با ساختمان های جدید قرار گرفتند.
روش تقابل جنبه ی دیگری نیز دارد که نباید کم اهمیت تلقی شود. این جنبه ٬ سهولت کاربرد آن رای طراحان است: معماران بدون نگرانی از محکوم شدن به بی مسئوولیتی و به امید مبهم خلاق و مبتکر شناخته شدن می توانند از یافتن راه حلی مناسب برای یک مساله ی سخت طفره رفته و اعلام کنند که بدون توجه به طرح ارائه شده و تنها با ایجاد تضاد ٬ رابطه ای مطلوب پدید آورده اند. به این ترتیب و با چنین استدلالی راه حل های ضعیف و نامطلوب را توجیه کرده و نتایج کار اغلب به ایجاد محیطی سردرگم و بلاتکلیف برای عموم ختم می شود و بنابراین ٬ آنچه اغلب عدم برقراری رابطه است ٬ به عنوان یک گزینه ی زیبا ارائه می گردد.
استفاده از جزئیات
یک تصور کلی این است که اگر کسی حد نصاب بصری را در نظر بگیرد ٬ رابطه ی مطلوب را به وجود آورده است. ولی همان طور که میدانیم ٬ مشکل به این سادگی قابل حل نیست. ساختمانی که از برخی موارد حساس مانند همگونی ارتفاع ٬ نسبت ها و مصالح تخطی نموده ٬ در صورت داشتن بافت بصری مناسب که عمدتا حاصل آرایه ها یا جزئیاتی کوچک است ٬ باز هم می تواند با ساختمان های مجارو سازگار باشد. نکته ی جالب این است که هرچه ساختمان از ساختمان مجاور خود به لحاظ مصالح ٬ مقیاس ٬ تناسبات ٬ ارتفاع و موارد مشابه دیگر بیش تر تقلید کند ٬ حذف آرایه های خاصِ ساختمان مجاور در ساختمان جدید کاری نابه جاتر به شمار می آید؛ به طوری که ساختمان جدید عریان به نظر می رسد.